Op 13 maart 2020 begint in België de lockdown om het coronavirus tot staan te brengen. Fotograaf Stephan Vanfleteren had ineens een lege agenda en besloot iedere dag een wandeling te maken en daar verslag van te doen. Tot 31 mei 2020 maakte hij bijna tachtig coronawandelingen, vooral in de avond, vooral naar het strand. Daarvan doet hij op poëtische en inspirerende wijze verslag. Tussen opmerkingen over het (maan)licht en de zee, noteert hij ook rake beschouwingen over de fotografie: ‘niemand ziet ooit de vele nederlagen van mijn pogingen’. Hij is altijd vergezeld van een camera en vrijwel altijd van zijn hond. Uiteraard schiet hij voortdurend beelden, waarbij hij tracht ‘de absolute leegte en stilte van de pandemie vast te leggen’. Hij beschrijft veel van die foto’s. Maar omdat er daarvan in dit dagboek geen enkele is opgenomen, kan Vanfleteren de lezer volgens eigen zeggen van alles ‘zomaar wijsmaken’. Toch is dat het enige minpunt aan dit op zichzelf prachtige, parelende dagboek: de beschreven foto’s zouden er een enorme meerwaarde aan hebben gegeven. Iets voor een volgende druk? Verberg tekst