'Rotbeesten' van Roald Dahl wordt dit jaar dertig en dat verdient een jubileumuitgave. Negen beesten krijgen de hoofdrol in negen verhalende verzen: varken, krokodil, leeuw, schorpioen, miereneter, stekelvarken, koe, het duo pad en slak en het buikenbeest. Net als in de originele Engelse uitgave rijmen in de vertaling door Huberte Vriesendorp steeds twee opeenvolgende regels op elkaar. De dieren zijn met recht rotbeesten. Soms blijft het bij een welgemikte koeienvlaai, maar veel vaker vallen er (dodelijke) slachtoffers. De rol tussen mens en dier wordt omgedraaid. Zo is de krokodil dol op jongens met mosterd en meisjes met chocola en eet de miereneter tante Myr(a) met smaak op. En een achterwerk vol stekelvarkenstekels is geen pretje. De rijmen zijn afgedrukt in een duidelijke zwarte schreefletter en zijn rijk voorzien van illustraties door Quentin Blake in dunne lijnen van Oost-Indische inkt, ingekleurd met waterverf. Dahl schrikt niet terug voor gruwelijkheden en stelt zijn lezers nergens gerust. ‘Alles is waar wat hier wordt geschreven’, vertelt het gedicht over de pad. Vanaf ca. 10 jaar. Verberg tekst

Van Roald Dahl en Quentin Blake verwacht je natuurlijk niets anders dan fantastische boeken. Maar ik moet toegeven dat ik voor ik aan dit boek begon wel mijn twijfels had. Zo’n briljante gedichten vertalen van het Engels naar het Nederlands lijkt me geen gemakkelijke opgave. Blijft het rijm wel kloppen? Wat met het ritme en de cadans? Wel, dit boek is daar met glans in geslaagd. Ik heb slechts één keer gedacht dat het origineel wellicht beter zou zijn. Dat was bij het gedicht over de pad en de slak. Maar de inhoud van dit rijmende verhaal maakt het helemaal goed!

Net zoals de inhoud van al de gedichten in dit boek hilarisch is, trouwens. Het is een beetje gruwelijk om de dieren over de mens te laten triomferen, maar tegelijk maakt dit de verhaaltjes ook erg bijzonder. Het is werkelijk de stijl die we kennen van Roald Dahl, die de gewone dingen in het leven graag een andere wending geeft. Zo komen we een leeuw tegen die geen lekker stukje vlees heeft, maar een lekker stukje mens verkiest. En een miereneter die tante Myr(a) met veel plezier heeft opgegeten. Ook de koe die wordt uitgelachen omdat ze vleugels heeft en wraak neemt door een koeienvlaai naar beneden te gooien, was een heel goede vondst.

Ik ben blij dat dit boek voor de zevende keer herdrukt werd.

Verberg tekst