De kracht van zes is het vervolg op Ik ben nummer vier en maakt deel uit van een sciencefictionreeks over negen aliens van de planeet Loriën. Zij zijn als kind naar de aarde gebracht als ultieme poging om de toekomst van Loriën te verzekeren. Die planeet is immers in een diepe winterslaap, compleet verwoest en verlaten na een aanval van de vijandige Mogadoren — de absolute bad guys in deze reeks. Ooit was Loriën een paradijselijke plaats. De negen uitverkorenen bezitten speciale Erfgaven (lees: superkrachten, bijvoorbeeld telekinese) en wachten op aarde tot ze sterk genoeg zijn om terug te keren en Loriën in zijn glorie te herstellen.
Sinds hun aankomst op aarde zijn de negen kinderen verspreid over de hele wereld. Ze weten niet wie waar zit en hebben geen contact meer met elkaar gehad. Ze zijn enkel vergezeld van hun persoonlijke Cêpaan, een mentor die hen helpt hun Erfgaven te ontwikkelen en te trainen voor het nakende gevecht met de Mogadoren. Want inderdaad: de slechteriken zijn ondertussen ook op aarde neergestreken en hebben slechts één missie: de negen kinderen — ondertussen tieners — te vermoorden. De Loriërs zijn echter beschermd door een magische formule, die ervoor zorgt dat ze enkel in numerieke volgorde vermoord kunnen worden. Nummers Eén, Twee en Drie zijn ondertussen dood. 
In het vorige boek kwam Nummer Vier aan bod, wiens aardse naam John is. Het boek eindigde met een groots gevecht tegen de Mogadoren op de plaatselijke school, waarbij vijf mensen het leven lieten en de school totaal verwoest werd. Nummer Zes bracht op het nippertje redding voor John. De kracht van Zes begint enkele dagen na deze gebeurtenis. Het verhaal wordt afwisselend verteld door John en Marina, de Lorische Nummer 7. John is op de vlucht met zijn beste vriend Sam en Zes. Terwijl hij opgejaagd wordt door de politie, die geloven dat hij een gevaarlijke terrorist is, probeert Marina alle informatie die over John in de media verschijnt, te volgen. Ze zit al elf jaar met haar Cêpaan in een godvergeten Spaans klooster en wil niets liever dan weggaan. Ze zoekt wanhopig contact met de anderen. Tot ook zij ontdekt wordt door de Mogadoren en de levens van Marina en Zes elkaar voor het eerst kruisen.
Het verhaal komt traag op gang. Op die manier krijg je de kans om te ontdekken wat er in het eerste boek is gebeurd en hoe die Lorische wereld precies in elkaar zit. Hoewel twee personele vertellers het hele relaas doen, blijven de beschrijvingen en gevoelens opvallend oppervlakkig. De personages worden opgejaagd en dragen een heel verleden met zich mee, maar toch komen we maar weinig te weten over hun gevoelswereld. John heeft zijn Cêpaan verloren, zijn enige steun en toeverlaat die alles over Loriën wist, maar tijdens het overgrote deel van het boek blijkt hij daar niet echt mee te worstelen. Korte zinnen, voornamelijk over wat de personages op dat moment aan het doen zijn of naar welke locatie ze zich verplaatsen, hebben veruit de overhand. Naarmate het boek vordert, trekt Pittacus Lore alle registers open: de ene spectaculaire achtervolging volgt de andere op, vol bloeddorstige Mogadoren, monsterachtige wezens en spectaculaire ontploffingen. Maar na de zoveelste Mogador die tot een hoopje as vermorzeld wordt of alweer een buitenaards beest dat de hoek om komt, heb je het wel gehad. Veel variatie zit er dan ook niet in: horden Mogadoren moeten het dankzij de Erfgaven van de Loriërs ontgelden. Ondertussen worstelt John wel met zijn gevoelens voor Zes en Sarah, een meisje dat hij in het eerste boek leerde kennen, maar meer dan een klein tienerdilemma en jaloerse gevoelens levert dit ook niet op. Het feit dat Sarah plots een venijnig kantje heeft en John te weten komt dat Loriërs tóch van meer dan één vrouw in hun leven kunnen houden, laten de uitkomst bovendien al raden. Het boek bezit onderliggend nochtans voldoende elementen om het tot een spannend en meeslepend sciencefictionverhaal te maken — het verhaal van de Lorische Garde van negen kinderen, in combinatie met de magische beschermformule is wel goed gevonden — maar daar blijft het jammer genoeg bij. [Tine Verachten] Verberg tekst

Nu de drie oudste kinderen van de Garde zijn vermoord, is John (15) als Nummer Vier de volgende die risico loopt. Samen met Zes vlucht hij voor de FBI, maar ook voor hun moordende vijand: de Mogadoren. In Spanje wil Marina (Nummer Zeven) meer weten over haar afkomst van de planeet Loriën. De jongeren hebben elk een geheimzinnig kistje en zijn oud genoeg om hun kistje te openen. John en Marina vertellen in de ik-vorm en om de twee hoofdstukken wisselt het perspectief (herkenbaar aan de lettertypes). In hoofdstuk twintig komen de verhaallijnen bij elkaar en ontstaat er vaart en spanning. Daarvóór gaat het vooral over de vragen wanneer ze de kistjes kunnen openen en of de Mogadoren hen vinden. Tweede deel uit een serie. Het eerste deel, 'Ik ben Nummer Vier'*, is verfilmd. De auteur, pseudoniem van James Frey en Jobie Hughes, schrijft in het voorwoord dat het verhaal echt is. Frey is omstreden in de VS door een autobiografie met feitelijke onjuistheden. De lezers zullen echter slim genoeg zijn om te weten dat dit superspannende sf-verhaal fictie is. Vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst