Miki staart glimlachend en dromend naar de witte vlokken waaruit ze straks haar vriend zal rollen. Het kleine Eskimomeisje en de sneeuwpop zullen een hele winter lang beste vrienden zijn. Eens de pop is gevormd en Miki hem haar sjaal omdoet, worden ze onafscheidelijk. De huizen op de achtergrond verdwijnen en de twee zijn helemaal alleen in een sneeuwwit landschap. Enkel een zwijgende sneeuwuil en een ijsbeer zijn getuige van hun vriendschap en hoe. Miki en de sneeuwpop spelen en knuffelen elkaar. De twee vrienden lijken ook op elkaar. Milja Praagman geeft hen allebei haar typische ronde hoofdjes. Als Miki en de pop elkaar kussen, wordt die laatste heel menselijk. Net als Miki leunt hij met gesloten ogen en blozende wangetjes voorover, de armen gestrekt achter zich. Wanneer Miki ondergesneeuwd raakt, zijn ze haast identiek; twee sneeuwpoppen naast elkaar.

Maar dan breekt doorheen de blauw-en-witte prenten opnieuw het frisse lentegroen. Vanachter de heuvels komt de zon tevoorschijn. Miki en de sneeuwpop houden elkaars hand vast en staan temidden van de eerste bloempjes op een eilandje van sneeuw. De lente doet onverbiddelijk haar intrede. In gezelschap van de uil en met zijn sjaal in haar handen neemt Miki afscheid van haar wintervriend.

Dit is het verhaal dat de beelden ons vertellen. De woorden vertellen een ander, of eigenlijk geen verhaal. In de tekst gaat het over taal. Praagman beschrijft verschillende soorten sneeuw, want 'de Eskimo's hebben wel honderd woorden voor sneeuw.' Dat is natuurlijk een mythe, maar ze spreekt tot de verbeelding. De bewering inspireert Willem Wilmink tot een gedicht, waarin hij het nog grootser ziet: 'De Eskimo's hebben wel duizend woorden voor sneeuw.' Praagman gebruikt woorden uit de agglutinerende Eskimotaal waarin met de stam van een woord eindeloos kan worden gevarieerd. 'Akillukkak' is het woord voor zachte sneeuw, 'milik' wijst op héél zachte sneeuw. Er is een woord voor zoete en zoute sneeuw en zelfs voor sneeuw op kleren. Het fenomeen van het zogenaamd oneindig aantal woorden belicht mooi de relatie tussen de wereld en de taal: wat belangrijk en veel voorkomend is, verdient een woord. Als de pop is gesmolten en alle sneeuw verdwenen, zijn ook de woorden op. De lente is aan de beurt en we lezen de vraag 'Honderd woorden voor sneeuw en maar één voor zonneschijn...?' Het spelletje met de sneeuwwoorden dat Praagman de lezer heeft voorgedaan, werkt nu inspirerend en daagt uit om te zoeken naar woorden voor de zon.

Wat dit eenvoudige en soms te brave prentenboek toch bijzonder maakt, is de rol die Praagman aan de prenten geeft. Niet via de woorden wordt het verhaal verteld, maar helemaal via de beelden. Laat je de tekst weg, dan volg je via de beelden de verwelkoming en uiteindelijk het afscheid van de winter. Zeker de al wat oudere lezers zullen plezier beleven aan de vreemde en soms grappige woorden. [Evelien Borgonjon] Verberg tekst

Miki, een Eskimomeisje, kent alle honderd Eskimowoorden voor de verschillende soorten sneeuw: héél zachte sneeuw waar ze een sneeuwpop van maakt, suikersneeuw, bewegende sneeuw, sneeuw om een iglo van te maken... Er is ook een woord voor sneeuw die smelt, maar een woord voor een sneeuwpop die gesmolten en verdwenen is, bestaat niet. En is er echt maar een woord voor zonneschijn? Aardig verhaal dat kinderen op simpele wijze de verschillende soorten sneeuw leert. De woorden die de Eskimo's gebruiken, staan met vertaling in de illustraties in een grijze letter gedrukt. De eenvoudige, sfeervolle, over dubbele pagina's geplaatste illustraties in heldere kleuren passen goed bij de eenvoudige tekst en vullen deze aan. Ook de emoties van Miki, zoals blijdschap, bezorgdheid en verdriet - als de sneeuwpop smelt - worden duidelijk verbeeld. Prentenboek dat goed te gebruiken is voor kleuters, zeker als het heeft gesneeuwd. Vanaf ca. 4 jaar.

Overal zijn woorden voor. Papa ... mama ... huis ... land ... berg ... sneeuw. De Eskimo's hebben wel honderd woorden voor sneeuw. Miki kent ze allemaal. Van héél zachte sneeuw maakt ze een sneeuwpop. Een vriendje voor de hele winter.
'Miki en de sneeuwpop' vertelt niet echt een verhaal. De verschillende woorden voor de verschillende soorten sneeuw zijn voor kleine kinderen moeilijk uit te spreken en blijven bijgevolg ook niet hangen. Het is echter geen must om de Eskimowoorden te gebruiken.
De paginagrote illustraties echter zijn wel aardig. De tekeningen zijn eenvoudig en duidelijk getekend en werden hier en daar met potlood ingekleurd. De heldere kleuren tegen een overwegend witte tot ijsblauwe achtergrond brengen het winterlandschap tot leven. De heldergroene kleur van het gras na het smelten het ijs brengt de lente. De emoties van Miki, de sneeuwpop en de zon worden op een eenvoudige manier uitgebeeld en sluiten aan bij de tekst.