Uit afwijkend gedrag worden soms de mooiste vindingen geboren. Dat is de premisse van Edward van de Vendels De duif die niet kon duiken. Hij personifieert deze gedachte in de vorm van de neurotische duif Telemark die, bibberend van angst, op de dakgoot staat omdat hij ‘af moet duiken’. Een aardige vondst, want welk kind herkent hierin niet zichzelf, zenuwachtig op de startblokken van het zwembad voor het ‘afzwemmen’? In Van de Vendels verhaal moeten jonge mannetjesduiven, als in een overgangsrite, duiken van de dakgoot, landen naast een tafeltje gevuld met heerlijkheden en weer naar boven vliegen met een kruimeltje brood als trofee. Duif Telemark is ervan overtuigd dat hij zal falen: ‘Hij kon het echt niet en hij kon het helemaal niet. Het was hem nooit gelukt en het zou hem nooit lukken’. De spanning die door Telemarks lijf giert, wordt invoelbaar door de filmische manier waarop Van de Vendel naar de climax toewerkt. Terwijl de een na de andere duif duikt, grabbelt en triomferend bovenkomt, lezen we mee met Telemarks zenuwachtige overpeinzingen, die steeds paniekeriger worden. ‘En nu was hij bijna aan de beurt. Over drie duiven al. Ohhh.’ Getergd door gedachten aan zijn strenge meester, die hem telkens toebijt zich te ‘verdofferen’, laat Telemark zich uiteindelijk naar beneden storten. Zijn val wordt door Van de Vendel gevangen in poëzie. Je wordt van de ene naar de andere regel getrokken, alsof je door de taal wordt meegezogen in zijn wervelende tuimeling. De anticlimax die volgt — Telemark valt droogjes in een saladebak — wordt toch een climax omdat de bange duif daarmee het saladevallen heeft uitgevonden. 
De filmische vertelstructuur wordt ondersteund door de opvallende illustraties van de debuterende Vlaming Alain Verster. Met zachtbruine, grijze en okergele kleuren brengt hij de lang vervlogen wereld van oude prentkaarten tot leven en draagt zo bij aan een spel tussen heden en verleden. Zinnen als ‘Dat geeft zo ontzettend niet’ refereren duidelijk aan moderne spreektaal en staan in sterk contrast met de nostalgische sfeer van de prenten. Doordat Verster voor de mensengezichten echte zwart-witfoto’s gebruikt, ontstaat er een wat bevreemdende wisselwerking tussen de tere tekenpen en het scherpe shot. Alsof je naar een filmstill kijkt uit de vroege cinema. En als je door de verstilde wereld heenkijkt, kun je overal verborgen grapjes ontdekken, zoals de pelikaan op de waslijn en het varken dat pardoes uit de lucht komt vallen. De duif die niet kon duiken is een liefdevol verhaal dat hoop doet gloren voor alle bange buitenbeentjes.
[Lisa van Erp] Verberg tekst

Telemark moet, samen met een stel andere jonge duiven, van de dakgoot duiken voor een diploma. Maar Telemark kan het niet, echt niet. Langzaam maar zeker komt zijn beurt dichterbij. De rotsvaste overtuiging van de duif dat hij gaat falen, culmineert met de oplopende spanning van zijn naderende beurt tot een ogenschijnlijk onafwendbaar noodlot. De beschrijving van het wachten wordt afgewisseld met flashbacks over de dramatisch verlopen trainingen en de vergeefse troost van familieleden. Telemarks ouders worden treffend neergezet als mensen die gelaten wachten op de fatale afloop. In alles wordt duidelijk dat de duif symbool staat voor faalangstige kinderen op afzwemdag. Veel van zijn gedachtegangen zullen herkenbaar zijn en maken dit verhaal, dat ondanks alles ook een verfijnd soort humor herbergt, voor hen tot een 'must read'. De opvallende, lichtvervreemdende illustraties in gemengde techniek die een wereld schetsen van een eeuw geleden en zijn toongezet in de (duiven)kleuren bruin, blauw en grijs, geven het symbolische verhaal daarmee een tijdloze tint en een absolute meerwaarde mee. Zeer geslaagd boek dat verhaalt over een faalangstige duif. Vanaf ca. 6 jaar. Verberg tekst

Dit is het verhaal van Telemark, de duif die niet kon duiken ..., zo begint dit subtiele verhaal over faalangst. Hij kon het niet en hij zal het nooit kunnen, daarvan is hij overtuigd. En uitgerekend vandaag is het 'afduiken', voor een diploma. De proef bestaat erin dat de jonge duiven vanuit een dakgoot naar beneden moeten duiken om dan netjes naast de tafels met etende mensen te landen en er een korstje of een kruimel op te pikken. De vaderdoffers en de moederduiven volgen de prestaties van hun kroost vanop de tribune. Telemark heeft zich helemaal achteraan gezet. Terwijl tergend langzaam het aftellen doorgaat, spoken de beelden van eerder falen door Telemarks kop. Ook de verschillende aanpak van zijn leraren die telkens zonder resultaat bleef, herinnert hij zich nog. Met elke duik komt zijn beurt dichterbij, zijn angst groeit evenredig. En dan klinkt er onverbiddelijk: Telemark ... Op je plaats! Klaar ... Af ... Het wordt Telemark leeg in zijn kop, hij vliegt omhoog, wat niet de bedoeling is, en laat zich dan als een baksteen vallen. Terwijl de toeschouwers vrezen voor een fatale afloop, landt Telemark midden in een bak sla die op de tafel staat. De mensen slaan op de vlucht en Telemark blijft tussen het lekkerste eten dat er bestaat, zit. Alle duiven feesten mee. Die dag vond Telemark het saladevallen uit, een discipline die tot vandaag door duiven over heel de wereld wordt beoefend. Al blijft Telemark beweren dat hij niet kon en kan duiken en dat het per ongeluk gebeurde. Maar dan zegt Doefje, zijn vrouw: Stil maar. Je deed wat je deed, omdat je niet kon wat je niet kon. En dat geeft dus niet. Echt, Liefje. Dat geeft ontzettend niet. Een troostend en ontroerend verhaal voor kinderen met faalangst. En zijn niet alle kinderen wel ergens bang voor? Heel bijzonder is de manier waarop het verlammende gevoel dat ermee gepaard gaat in dit verhaal tot uiting komt. De illustraties doen aan oude vergeelde foto's denken en passen perfect bij het verhaal. Een aanrader!

Verberg tekst