Andy en Terry wonen in een boomhut. Geen ‘oud gammel hutje’ zoals je er nog wel eens een tegenkomt in bossen of verwilderde achtertuinen; de boomhut van Andy en Terry heeft maar liefst dertien verdiepingen, en op elk daarvan valt wel iets spectaculairs te beleven. Ze zitten echter met een groot probleem: te midden van de reuzenkatapulten, limonadefonteinen, groenteverdampers, marshmallowmachines en ondergrondse laboratoria moeten ze ervoor zorgen dat hun nieuwe boek verschijnt. Dat had namelijk al lang op het bureau van uitgever Grootneus moeten liggen, en de man, die zijn naam eer aandoet, is op zijn zachtst gezegd niet tevreden. Tekenaar Terry en schrijver Andy schieten in actie, maar zoals te verwachten valt in een huis met dertien verdiepingen boordevol pret, is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Daarboven worden de twee boezemvrienden ook nog eens geteisterd door meerminnen, zeemonsters, reuzenbananen en gevleugelde katten, om maar een paar bronnen van afleiding te noemen. En dan is er nog het grootste obstakel van al: een totaal gebrek aan inspiratie, waarvoor de oplossing misschien niet zo heel ver te zoeken is.
De waanzinnige boomhut is in de eerste plaats een heel erg dynamisch boek. Andy Griffiths en Terry Denton sleuren je vanaf de eerste pagina mee op een dolle tocht door hun fantasie. De gekkigheid spat van de pagina's, maar minder valt ook niet te verwachten van Griffiths, die eerder al een boekenserie schreef over achterwerken die de wereld willen overnemen (‘The Bum Series’, MacMillan). Denton wekt de boomhut 2.0 tot leven met eenvoudige, cartooneske, maar rijke tekeningen waarop allerlei waanzinnigs te ontdekken valt. Daardoor is De waanzinnige boomhut niet alleen bijzonder geschikt voor kinderen die niet zo graag of moeilijk lezen, de leuke interactie tussen woord en beeld maakt het ook een uitstekend boek om voor te lezen. De dwaze humor, die uitstekend overeind blijft in de vlotte vertaling van Edward van de Vendel, zal meermaals tot gegniffel leiden. Griffiths en Denton laten zich niet hinderen door enige sérieux, noch door educatieve of literaire ambities. De waanzinnige boomhut prikkelt niet alleen de lachspieren maar ook de fantasie, en laat daarbij zien hoe prettig en complexloos lezen kan zijn.
[Nathalie Gerdon] Verberg tekst

Andy en Terry, schrijver en tekenaar (niet toevallig ook de voornamen van de makers), wonen samen in een boomhut die dertien verdiepingen telt. Ze maken samen boeken, maar hun uitgever vindt dat een nieuw boek te lang uitblijft. Ze krijgen een deadline: de volgende dag moet het manuscript worden ingeleverd. De twee gaan aan de slag, maar telkens doet zich iets voor wat hen afleidt. Er volgt een etmaal boordevol bizarre avonturen met apen, een reuzenbanaan, een monstermeermin, een gigantische gorilla, etc. Maar het boek komt klaar: ze vertellen over wat hen de afgelopen dag is overkomen. Deze rijk geïllustreerde uitgave staat vol met stripachtige tekeningen en is humoristisch, soms op het melige af. Er is op de zwart-witillustraties veel te zien, en ook de mogelijkheden van de typografie en vormgeving zijn goed benut, bv. enkele zwarte pagina's als in de tekst gezegd wordt 'toen werd alles zwart'. De aanpak zal met name minder gretige/geoefende lezers aanspreken. Vergelijkbaar met de serie 'Het leven van een loser' van Jeff Kinney of 'Het dagboek van Nurdius Maximus' van Tim Collins. Vanaf ca. 9 jaar. Verberg tekst

Naar verluidt werd in Australië 'Fifty shades of grey' (eindelijk!) van de nummer 1 in de bestsellerlijsten geschopt door het duo Griffiths en Denton. Niet zomaar een duo, want net zoals de boomhut waarin ze wonen, zijn ze om ter gekst. Dit boek is een soort boek in een boek dat begint wanneer beide vrienden plots beseffen dat ze tegen de dag erna een boek moeten inleveren. Dus wordt er maar op los geschreven en gefantaseerd, het gekste eerst. Terry verandert de kat (van de buurvrouw) in een kanarie en doopt ze prompt katnarie. De buurvrouw is niet zo blij, maar die katnarie zal later nog handig blijken. En dan zijn er nog een limonadefontein, een doorzichtig zwembad en mensetende haaien. Die boomhut beantwoordt vast aan de fantasie van menig kind.
Een boek als dit doet erg denken aan de reeks rond 'Het leven van een Loser' en 'Coolman en ik'. Het zwerft ergens tussen strip en roman, wat maakt dat het lezen bijzonder vlot gaat. Maar die verdienste komt ook toe aan de schrijfstijl en de knotsgekke onderwerpen. Een leuk boek in een geweldig goede vertaling van Edward van de Vendel, die erin slaagde om de stroefheid die veel van dit soort vertalingen hebben, weg te werken. Bij het schrijven van deze recensie is het boek aan zijn vierde herdruk toe.
Verberg tekst